Η γλυκιά και πολυηαγαπημένη μας Τεκίλα, μίνι-ντάσχουντ (dachshundrauhhaar), λίγες μέρες αφότου έκλεισε τα έξι της χρόνια τον περασμένο Φεβρουάριο, άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα που έμοιαζαν με έντονο πόνο στην πλάτη, έκλαιγε και αρνούνταν να περπατήσει.
Επειδή είχαμε ακούσει απο την πρώτη στιγμή που την αποκτήσαμε κουτάβι, για τα προβλήματα πλάτης και ενδεχόμενης παράλυσης που εμφανίζει η συγκεκριμένη ράτσα, κινητοποιηθήκαμε άμεσα. Καθώς όμως τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν Σαββατοκύριακο, η μόνη διαθέσιμη λύση ήταν κάποια διανυκτερεύουσα κλινική, η οποία για κακή μας τύχη μας έδωσε λάθος διάγνωση, παρόλο που απο την πλευρά μας προσπαθήσαμε να «κατευθύνουμε» τον κτηνίατρο, εκφράζοντας τους φόβους μας για το ενδεχόμενο πρόβλημα.
Χάσαμε έτσι πολύτιμο χρόνο, όταν όμως είδαμε πως παρά τις σχετικές διαβεβαιώσεις, ο πόνος δεν υποχωρούσε, αλλά αντίθετα εντείνονταν και η Τεκιλίτσα προτιμούσε να είναι ακινητοποιημένη για να μην υποφέρει, την πήγαμε σε άλλο κτηνίατρο, ο οποίος και επιβεβαίωσε τις προβλέψεις μας. Έντονη προβολή μεσοσπονδύλιου δίσκου: της χορηγήσαμε κορτιζόνη για λίγες μέρες χωρίς κανένα αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα σταδιακή επιδείνωση της κατάστασης της.
H μαγνητική βεβαίωσε την αρχική διάγνωση αλλά και την σοβαρότητα της κατάστασης. Πάνω στον πανικό μου –που τώρα που έχει μεσολαβήσει ικανό χρονικό διάστημα, μπορώ να βεβαιώσω πως δεν είναι σίγουρα ο καλύτερος σύμβουλος- έτρεξα στον πρώτο χειρούργο που μου πρότειναν, δίχως να κάνω την σχετική, αναγκαία έρευνα.
Ακολούθησαν δύο χειρουργικές επεμβάσεις –μέσα σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων- δίχως καμιά βελτίωση του σκύλου, στη δεύτερη μάλιστα, αμέσως μετά το χειρουργείο η Τεκίλα εμφάνισε έλκη σε όλο το κορμί της (πολύ πιθανώς από αλλεργία σε κάποιο φάρμακο που σίγουρα μπορούσε να είχε προβλεφθεί). Ο κτηνίατρος μας πρότεινε και τρίτη επέμβαση (λέγοντας μας μάλιστα πως μπορούσαμε να φθάσουμε τελικά και στις δέκα (!!!!).
Τότε θυμήθηκα πως μου είχαν αναφέρει ως την καλύτερη περίπτωση, αυτή του κ. Στέργιου Βλαχόπουλου, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από τις μαρτυρίες στο διαδίκτυο. Η πρώτη επίσκεψη με την Τεκίλα στην κλινική, με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο γιατρός, με τον απαραίτητο επαγγελματισμό μου εξήγησε την σοβαρότητα της κατάστασης και αρχικά ήταν αρκετά επιφυλακτικός στο να την χειρουργήσει (κάτι που εκ των υστέρων κατανόησα πλήρως, καθώς δεν γνώριζε τι ακριβώς είχε προηγηθεί στις εγχειρήσεις που είχαν γίνει και ο σκύλος ήταν ήδη ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος).
Ευτυχώς, τελικά ανέλαβε την περίπτωση, τονίζοντας μου ωστόσο πάντοτε –κάτι που εκτίμησα ιδιαίτερα- όλες τις πιθανές εξελίξεις, ακόμη και τις χειρότερες.
Η Τεκίλα έκανε τον απαραίτητο προεγχειρητικό έλεγχο –σε μια σύχρονη κλινική, με όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Η επέμβαση ήταν δύσκολη, όταν όμως πήγα να την πάρω, ο γιατρός ήταν συγκρατημένα αισιόδοξος και μου εξήγησε αναλυτικά σε τι ακριβώς ενέργειες προχώρησε στη διάρκεια της επέμβασης.
Οι δύο πρώτες μέρες της ανάρρωσης ήταν αρκετά δύσκολες και επώδυνες και είχα πάντοτε στο μυαλό μου ότι το ένα ποδαράκι της μικρής μπορεί τελικά να παραμείνει με ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ωστόσο ευτυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν σύμφωνα με την θετική πρόβλεψη του κ. Βλαχόπουλου. Η βελτίωση ήταν σχετικά αργή, αλλά θεαματική.
Σήμερα, εννέα μήνες μετά, η Τεκίλα είναι ένας ευτυχισμένος σκυλάκος που μας κάνει και εμάς ευτυχισμένους με την τρυφερό της χαρακτήρα. Παρουσιάζει ένα ελάχιστο πρόβλημα στο δεξί της πόδι, που όμως δεν εμποδίζει σε τίποτε την ποιότητα της ζωής της, κάτι που ήταν και εξαρχής το ζητούμενο όπως μου είχε εξηγήσει και ο γιατρός.
Είμαι και θα είμαι ευγνώμων στον κ. Βλαχόπουλο, έναν εξαιρετικό επιστήμονα με την απαιτούμενη εξειδίκευση και ευσυνειδησία και τον ευχαριστώ για ακόμη μια φορά από καρδιάς για την ευτυχία και την ευκαιρία που μας έδωσε να εξακολουθήσουμε να έχουμε –για πολλά χρόνια ακόμη ελπίζουμε- την Τεκιλίτσα στη ζωή μας!!!